“Ga niet voor 100, maar voor 200 procent!” Met een beetje verbeeldingskracht kan ik het mijn vader zo weer horen zeggen.
Als klein meisje zaten we avond aan avond samen te oefenen op ‘t Kofschip, omdat mijn spelling volgens de basisschoolnormen onder niveau was. Mijn vader greep in en had zichzelf, en mij, ten doel gesteld om dit zo snel mogelijk op te lossen. Met succesvol resultaat.
Dit ezelsbruggetje zit er bij mij zo ingeprent, dat ik nog steeds enorm gefocust ben op d’s en t’s. En met schrijven als grote passie, ben ik mijn vader eeuwig dankbaar dat hij dit al zo vroeg heeft gestimuleerd en mij kritisch heeft leren kijken naar juist taalgebruik. Hij heeft destijds veel tijd en aandacht geïnvesteerd in mijn ontwikkeling.
Er is ook een keerzijde. Mijn vader kon zo gedreven zijn om mij iets bij te brengen, dat ik het als kind belangrijker vond om mijn best te doen voor hem, in plaats van dat ik mijn schoolcijfers op die jonge leeftijd nou zo boeiend vond. Ook was ik vaak stikjaloers op mijn zussen, omdat zij deze bijscholing niet nodig hadden. Zij mochten leuk spelen of TV kijken, terwijl mijn vader mij saai aan het overhoren was.
In mijn dagelijkse, volwassen leven merk ik dat deze bewijsdrang nog steeds aanwezig is. Waardoor ik automatisch de lat voor mezelf hoger leg, dan dat soms nodig is. Vanuit mijn werk weet ik hoe alles wat in de kern is aangeleerd, ook weer succesvol gedeprogrammeerd kan worden.
Tòch blijf ik vasthouden aan het zinnetje waarmee deze column begint. Niet omdat ik er een negatieve associatie vanuit mijn jeugd aan heb overgehouden, maar omdat ik weet dat er een groot verschil is tussen toen en nu:
Vandaag de dag heb ik zelf de regie. Dus als ik het wil, kan ik kiezen om het anders te doen. Want wat is aangeleerd, kun je ook weer afleren. Door simpelweg NU een andere keuze te maken.
Vaak ga ik toch voor de 200 procent, omdat ik dan zelf oprecht trots ben op het eindresultaat. En wanneer iets voor mij minder van belang is, zeg ik denkbeeldig tegen dat oude, vertrouwde stemmetje in mijn hoofd:
“Ach, nu is goet wel goet genoeg…”
Persoonlijke column van AnneMeijs Schuurman, hypnosetherapeut Centrum Proza